غذایی که انسان ها 170 هزار سال قبل می خوردند - وبلاگ سروری کیا

به گزارش وبلاگ سروری کیا، برای ما انسان های امروزی، حلزون ها لزج، زشت و مشمئزکننده به نظر می رسند، اما بر اساس شواهد بدست آمده، انسان های باستان این نرم تنان را پخته و می خوردند.

وبلاگ سروری کیا |محققان به تازگی شواهدی را کشف نموده اند که نشان می دهد انسان های ماقبل تاریخ این نرم تنان خاکی را پخته و می خوردند. شاید تصور شما از این غذای عجیب، نسخه روستایی حلزون خوراکی امروزی باشد، اما حلزونی که ما از آن صحبت می کنیم در قیاس با حلزون های خوراکی امروزی بزرگ الجثه بوده است.

به گزارش وبلاگ سروری کیا ، تیمی از محققان دانشگاه ویت واترسرند در ژوهانسبورگ، آفریقای جنوبی، تکه های صدف یک حلزون خاکی از خانواده آکاتینیدِی را یافته اند که طول آن به 16 سانتی متر هم می رسد. مکان یافتن این تکه های صدف، غار بوردِر روی صخره ای نزدیک مرز آفریقای جنوبی با اسواتینی است. این سایت از دهه 1930 چندین بار حفاری شده است، اما در جریان حفاری های سال 2015 و 2019 بود که تکه های صدفِ حلزون های غول پیکر خاکی پیدا شدند.

تکه های صدف که تعدادشان زیاد بود در لایه های متعددی از رسوبات 70000 تا 170000 ساله پیدا شدند. این صدف ها رنگ های مختلفی داشتند از بژ براق گرفته تا قهوه ای و خاکستری مات. به گفته محققان، حیوانات بی مهره مانند حلزون بیش از 95 درصد گوناگونی زیستی زمین را به خود اختصاص می دهند، اما در تحقیقات باستان شناسی معمولاً نادیده گرفته می شوند. علت این امر این است که در درک ما از تاریخ رفتار انسان، بسیار ناچیز در نظر گرفته می شوند. این حاشیه نگری با در نظر گرفتن کوچکی بیشتر نمونه ها تشدید می گردد، به این معنا که شانس بقاء آن ها در سوابق باستان شناسی کمتر میگردد. اما حلزون ها به خاطر صدف هایشان، استثنای مفیدی به حساب می آیند.

حلزون های خاکی معمولاً در سایت های حفاری یافت می شوند، چون به صورت طبیعی در این منطقه ها وجود دارند و خودشان را در خاک دفن می نمایند تا از کم آب شدن بدنشان جلوگیری نمایند یا شاید به وسیله وساطت انسان به این مکان راه پیدا کردند، چه برای خوردن و چه برای استفاده از صدف آن ها برای اهداف مختلف (جواهرسازی یا رسوم مذهبی). تحقیقات دیگر شواهدی از مصرف حلزون در سایت های حفاری 30000 سال پیش در اروپا و 40000 سال پیش در آفریقا را نشان داده است.

حلزون های خاکی منبع عالی مواد مغذی هستند. گرفتن آن ها آسان و جمع آوری شان بی خطر است و قبل از مصرف می توان مدتی آن ها را ذخیره کرد، آماده سازی و هضم آن ها نیز آسان است به شرطی که استاد کار کردن با آتش باشید. با در نظر گرفتن اینکه نژاد انسان های اولیه دست کم 400000 سال از آتش استفاده می کردند، تعجبی ندارد که پیش بینی ها درباره یافته های اخیر درست باشد. در واقع، شواهدی وجود دارد که نشان می دهد قدمت پخت ماهی بیش از 780000 سال است.

محققان برای آنالیز صحت فرضیه شان مبنی بر وجود حلزون ها در سایت به علت مصرف انسان، صدف حلزون های مدرن خاکی را برداشته و آن ها را شکستند تا به تکه های صدف تبدیل شوند. این تکه ها میزان و رنگ های مختلفی داشتند و به صورت آزمایشی برای مدت زمانی بین 5 دقیقه تا 36 ساعت گرما داده شدند. این آزمایش منبع باارزشی برای قیاس صدفهای امروزی با همتایان ماقبل تاریخ شان بود.

قرارگرفتن در معرض دما های بالاتر در مدت زمان طولانی تر، تکه های قبلاً سفید را به سفید برفی تبدیل کرد، در حالی که تکه های بژ و قهوه ای به سفید و خاکستری تبدیل شدند. فرایند گرمادهی سبب از بین رفتن درخشندگی صدف ها شد، چون مواد آلی مسئول این درخشندگی در ساختار صدف، در این فرایند از بین می روند.

در صدف ها نشانه های ترک خوردگی میکروسکوپی هم نمایان شد که علت آن فرایند گرمادهی است. همین الگو های ترک خوردگی در صدف های ماقبل تاریخ یافت شده در آفریقای جنوبی هم وجود داشت.

تحلیل میکروسکوپی صدف های گرماداده شده مدرن و نمونه های باستان شناسی از غار بوردِر نشان می دهد که این دو گروه صدف ویژگی های مشترکی دارند که ناشی از قرارگیری در معرض گرماست. از جمله این ویژگی ها می توان به ترک خوردگی میکروسکوپی و سطح ظاهری مات اشاره نمود.

این احتمال که صدف های یافت شده به وسیله رفتار طبیعی در سایت ظاهر شدند (مثلاً لانه سازی در خاکی که به صورت تصادفی با آتش حرارت دیده) را نمی توان غیرمحتمل پنداشت، اما وساطت انسان محتمل ترین علت است. این فرضیه با یافتن بقایای اقلام غذایی دیگر از قبیل دانه ها و استخوان هایی که در آن نزدیکی پیدا شدند، تقویت شد.

این نتایج، اطلاعات باارزشی را درباره عادات غذایی و زندگی پیچیده اجتماعی انسان های اولیه در اختیار ما می گذارد.

مترجم: زهرا ذوالقدر