مقر مخفی؛ شایستۀ عنوان کلیشه ای ترین فیلم سال! - وبلاگ سروری کیا

به گزارش وبلاگ سروری کیا، فیلم مقر مخفی یک کمدی ابرقهرمانی است که بازیگران نسبتا مطرحی دارد و تهیه کننده اش هم جری بورکهایمر است که سابقه ای طولانی در تولید فیلم های بزرگ و پیروز داشته است (مثل تاپ گان یا دزدان دریایی کارائیب)؛ بنابراین ظاهر قضیه این است که این فیلم باید اثر تماشایی و قابل توجهی باشد. اما واقعیت این است که فیلم به طرز ناامیدکننده و تعجب آوری کلیشه ای و بی مزه است؛ خیلی کلیشه ای تر از آن چیزی که بشود انتظار داشت!

به گزارش وبلاگ سروری کیا؛ شروع داستان با پسر نوجوانی به نام چارلی (با بازی واکر اسکوبل) است که پدر و مادرش از هم جدا شده ند و پدرش (اوون ویلسون) به خاطر مشغلۀ زیاد، وقت کافی برای بودن کنار او را ندارد (احتمالا حساب تعداد فیلم هایی که با این مضمون دیده اید مدت هاست که از دستتان در رفته). در همین احوال سر و کلۀ یک ابرقهرمان به نام نگهبان پیدا شده که دارد با نیرویی فوق العاده جلوی هر نوع بحران و جرم را در دنیا می گیرد. طبیعتا چارلی هم عاشق این ابرقهرمان نوظهور است.

یک روز چارلی سه دوست هم سن و سالش را به خانۀ پدرش دعوت می کند و آن ها به صورت تصادفی یک در مخفی در خانه پیدا می کنند که به یک مقر مخفی زیرزمینی راه دارد؛ مقری که پر از سلاح ها و لباس های پیشرفتۀ نگهبان است. معلوم می شود که پدر چارلی همان ابرقهرمان معروف است (در واقع این چیزی است که از اول فیلم معلوم است و کشف بچه ها هیچ هیجانی برای مخاطب ندارد). از اینجا به بعد هم همان کلیشه های همیشگی: یک گروه تبهکار در پی دست یابی به قدرت نگهبان هستند و این باعث به خطر افتادن بچه ها و استفادۀ آن ها از سلاح های مخفی می شود؛ آخر قصه را هم که هر کسی می تواند حدس بزند!

به نظرم اگر جایزه ای برای کلیشه ای ترین فیلم سال در بین جوایز اسکار وجود داشت، مقر مخفی حتما می توانست جزء نامزد های درجه یک آن باشد. صرف نظر از داستان، حتی تکنولوژی های مورد استفادۀ ابرقهرمان هم کلیشه ای هستند؛ او یک چیزی شبیه به مرد آهنی است، البته با کیفیت پایینتر. استفادۀ آماتوری بچه ها از لوازم ابرقهرمان هم ما را به یاد سریال خانم مارول می اندازد.

جلوۀ بصری فیلم هم چیز دندان گیری نیست. تقریبا بیشتر زمان فیلم در همان مقر زیرزمینی اتفاق می افتد و این باعث می شود که احساس خفقان و ملال به ما دست بدهد. تکنولوژی های خیالی مورد استفاده در فیلم هم جلوۀ پیش پا افتاده ای دارند که مثلا در مقایسه با فیلم بچه های جاسوس اصلا تازه و سطح بالا به حساب نمی آیند.

شاید نیم ساعت اول فیلم تا حدی کنجکاوی بیننده را تحریک کند و او را در پی خودش بکشاند، اما بعد از ورود آدم بد ها و شروع تعقیب و گریز های کسالت بار بین آن ها و بچه ها دیگر چیزی برای تماشا کردن و لذت بردن در فیلم وجود ندارد. نه شوخی خنده داری در کار هست، نه داستان خاص و گیرایی و نه جلوه های ویژۀ عجیب و غریبی. اوون ویلیس تقریبا در کل فیلم غایب است و فقط آخر سر از راه می رسد تا نقش قهرمانانه اش را ایفا کند.

مخاطب هدف این فیلم قطعا بچه ها و نوجوانان هستند، اما به نظر نمی رسد که مقر مخفی بتواند توجه آن ها را هم به خودش جلب کند. به قول برایان لاوری منتقد شبکۀ سی ان ان، اگر کل ماجرای مقر مخفی مخفی باقی بماند، هیچ کس چیز زیادی را از دست نخواهد داد.

• کارگردانان: هنری جوست (Henry Joost)، آریل اسکولمن (Ariel Schulman)
• بازیگران: اوون ویلسون (Owen Wilson)، مایکل پنیا (Michael Peña)، واکر اسکوبل (Walker Scobell)
• امتیاز: 4.6/10