با تنهایی در نیمه دوم زندگی چه کنیم؟ - وبلاگ سروری کیا

به گزارش وبلاگ سروری کیا، تنهایی که از آن به عنوان دغدغه دوران میانسالی و پیری یاد می گردد همان احساس دلمردگی و اندوه ناشی از نبود شریک زندگی، دورافتادن از جمع خانواده، دوستان و آشنایان و جدایی از دیگران است.

لیلا جیحونیان| آدمی به فراخور سن خود دارای چالش ها و دغدغه های متعددی است که همیشه به دنبال چاره جویی آنهاست. تنهایی و احساس تنهایی دغدغه ای است که اغلب در سنین میانسالی و پیری گریبانگیر انسان می گردد.

داشتن چنین حسی تا حدی طبیعی و حتی اندازه ای از آن برای هر انسانی ضروری است، اما وقتی این احساس تنهایی به وحشتی عظیم برای دوران میانسالی تبدیل می گردد چه باید کرد؟ نخست باید بدانیم تنهایی چیست و آیا ما واقعا انسان تنهایی هستیم؟

تنهایی که از آن به عنوان دغدغه دوران میانسالی و پیری یاد می گردد همان احساس دلمردگی و اندوه ناشی از نبود شریک زندگی، دورافتادن از جمع خانواده، دوستان و آشنایان و جدایی از دیگران است. گاهی این احساس تنهایی آن قدر عمیق و دردناک می گردد که می تواند منجر به سندرم آشیانه خالی گردد.

دور بودن فرزندان بنا به دلایلی همچون ازدواج، کاریا تحصیل احساساتی ناخوشایند همچون اضطراب و افسردگی را در والدین ایجاد می نماید که از آن تحت عنوان سندرم آشیانه خالی نام می برند. یکی دیگر از عوامل احساس تنهایی در دوران میانسالی و پیری طرد شدن و نادیده انگاشته شدن از سوی نسل جوان تر است.

ناتوانی در استفاده از فناوری های نوین همچون موبایل، تبلت یا نحوه استفاده از دستگاه های خودپرداز برای دریافت پول، ناتوانی در استفاده از اپلیکیشن های خدماتی برای پرداخت قبوض و از سوی دیگر عدم توانایی در برقراری ارتباط با نسل جوان، عدم دریافت احترام و توجه کافی، همه و همه می توانند منجر به تقویت احساس تنهایی و انزواگزینی فرد میانسال شوند تا آنجا که گاهی فرد از ابراز بیماری ها و ناتوانی های خویش خودداری نموده و رفته رفته منزوی و اندوهگین می گردد و این با رفتار هایی همچون مقاومت برای مراجعه به پزشک و درمان، امتناع یا فراموشی خودخواسته در خوردن دارو، کمتر شدن اشتها یا خواب بیشتر، نمود پیدا می نماید.

اقداماتی همچون شرکت دادن و آشنا کردن سالمندان با باشگاه های اجتماعی، فراهم آوردن زمینه معاشرت بیشتر با فرزندان، دوستان و گروه همسالان، ایجاد حس مفید بودن به وسیله کمک دریافت از آنان در امور فرهنگی، آموزشی و تربیتی، برگزاری دوره های مشاوره ای در فرهنگسراها، سرا های محله و کانون های بازنشستگی، برگزاری آموزش های همگانی برای افراد میانسال جهت آشنایی بیشتر با فناوری های نوین از جمله اقدامات حمایتی هستند که می توانند از بروز احساس تنهایی و افسردگی های ناشی از آن در دوران میانسالی و پیری جلوگیری نمایند.

ناامیدی همان موریانه ای است که می تواند پایه های اراده انسان را بجود و او را تا مرز فروریختن و حتی مرگ بکشاند. فقدان اشتیاق به زندگی، احساسات منفی پایدار نسبت به آینده، میل به گریز از روبه رویی با مسائل و همچنین فقدان انگیزه از آثار و نشانه های ناامیدی هستند.

فرد ناامید زندگی را بی معنا و پوچ تر از آن می داند که شایسته کوششی برای بهبود اوضاع و یا حفظ شرایط موجود باشد بنابراین تن به مرگ می دهد.

مرگی که گاه می تواند به ناگهانی یک خودکشی و گاه زوال تدریجی رویاها، علایق و اهدافش باشد. ناامیدی محصول درماندگی خودآموخته ای است که به ما یادآوری می نماید همان طور که کوشش های قبلی مان برای بهبود و کنترل اوضاع بی فایده بوده است بنابراین باقی راه نیز بر همین منوال خواهد بود و هرگونه کوششی محکوم به شکست است.

ویکتور امیل فرانکل، روانپزشک و عصب شناس اتریشی و پدیدآورنده معنادرمانی معتقد است زنده بودن یعنی رنج کشیدن و زندگی یعنی یافتن معنایی از بطن همین رنج ها. اگر بپذیریم زیستن در ذات خود همراه با رنج است و ما برای همزیستی مسالمت آمیز با رنج ها تنها باید در پی یافتن معنای منحصربه فرد و نجات دهنده زندگی خود باشیم، آنگاه نخستین قدم برای مبارزه با ناامیدی را برداشته ایم.

در حقیقت یافتن معنا چیزی نیست جز پی بردن به چیستی زندگی که به وسیله ایجاد ارزش های تجربی، خلاقانه و نگرشی می توان بدان دست یافت. فرانکل معتقد است عشق به عنوان انسانی ترین هدف غایی بشر می تواند یکی از همان ارزش های تجربی باشد که ما را در یافتن معنای زندگی خود کمک می دهد.

همچنین ایجاد و خلق آثاری هنری، علمی یا هر آنچه از آن به عنوان ردپای ما در دنیا باقی می ماند، می تواند مصداقی برای ارزش های خلاق باشد.

بشر با تغییر در نگرش خود نسبت به رنج می تواند با وقار و متانت بیشتری آن را تحمل کند و ای بسا همین انگیزه ای برای مبارزه و کوشش بیشتر جهت بهبود اوضاع گردد و این دقیقا همان چیزی است که امروز به آن بیشتر از هر زمان دیگری نیازمندیم.

مشاور