رنج پیدا و پنهان ترنس ها - وبلاگ سروری کیا

به گزارش وبلاگ سروری کیا، این سوژه، ملال آور است، از آن ها که رنج و مرارت را تاب می آوری و واژه ها در مغزت به جان هم می افتند و از دالان تاریک ذهنت عبور می نمایند. هر طور هست شروع می کنی به نوشتن و کلامت درست ازاینجا شروع می گردد، که پرداختن به ترنس ها شهامت می خواهد و خیلی حرف ها، بیگانه با ماهیت واقعی آنان به جامعه خورانده شده، لیلا همین را می گوید و این که قاطبه روایت ها در خصوص آن ها با نطفه اغراق بسته شده...

رسالت در ادامه نوشت: صدای لیلا از پشت تلفن آن قدر گرفته و غمگین است که می شود حدس زد از بابت این چیزها، ماتش برده و سایه اندوهی عظیم روی صورتش افتاده، می شود حدس زد، دلش ذره ای، تنگ گذشته نیست... پرسش هایم، او را می برد به سال های دور و خاطرش را مکدر می نماید. سال هایی که در پیله تنهایی سپری شده و حالا با یادآوری آن روزها، از نگرانی نیمه جان می شود و ابدا احساس سبک بالی نمی نماید.. تقصیر او نبود که در کالبدی اشتباه زاده شد.

قصور، متوجه یک نقص ژنتیکی بود و تنها راهی که می توانست علاج آلامش باشد، تن سپردن به جراحی و تطبیق جنسیت بود، تا هویتی تازه را در شناسنامه ای نو تجربه کند. هرچند بر این تألم و درد، نمی توان نقطه پایانی متصور بود. از لیلا می شنوم که معمولا به رسمیت شناخته نمی شوند و انگ آدم های اشتباهی را به آنان می چسبانند.

چند لحظه ای میانمان سکوت برقرار می شود و بعد از وقفه ای کوتاه، سؤال هایی که توی ذهنم پرسه می زند را یکی یکی می پرسم، همین که لفظ تغییر جنسیت بر زبانم می آید، کلامم را با ملاطفت و مهربانی تصحیح می نماید و واژه تطبیق جنسیت را به کار می برد.

کلافه است از بلاتکلیفی و خسته از کشمکش های درونی و قضاوت های یک سویه و نبود آگاهی که سبب شده جامعه، آنان را به باد تمسخر و استهزا بگیرد. می گوید: ترنس ها زندگی پرماجرایی دارن، یه جا خوندم، دختری به اسم هاجر رو از روستا برای یاری به کار های خونه آورده بودن. توی کوچه چادر کُدری کرم رنگی سرش مینداخته و داخل خونه با پیژامه و پیراهن بالاتنه کوتاه راه می رفته. آروم بوده و همواره می خندیده. عظیم تر ها اغلب درگوشی به هم می گفتن: هاجر پسره. زیاد باهاش هره وکره نکنید. یا مرد بلندقد و لاغری که خرت وپرت می فروخته و به خاطر صدای نازکش و چشم های سرمه کشیده، مهری خانوم صداش می کردن، تا سر کوچه پیداش می شده، بچه ها پشت سرش راه می افتادن و دم می دریافت: مهری خانوم گلدسته، تو گلخونه نشسته. لیلا به اینجا که می رسد، بغض گلوگیرش می شود، اما هر طور هست گلوله بغض را قورت می دهد.

ترنسکشوال، پدیده ای مادرزادی که جنسیت مغز با جنسیت فیزیکی مغایر است

وقتی از خودش حرف می زند، انگار مردد و آشفته است و با تداعی خاطرات گذشته، کامش تلخ می شود. می گذارم هرچه می خواهد بگوید. می شنوم که قبل از تن سپردن به تیغ جراحی، صبح ها اغلب خسته و افسرده بوده است، سرش را می نموده زیر بالش و می خوابیده. ظهر ها هم جلوی آینه می ایستاده، لب هایش را سرخ می نموده. ناخن هایش را لاک می زده و گاهی از شدت خشم و انزجار، پیراهن و شلوار های مردانه اش را از پنجره توی کوچه می انداخته.

لیلا می گوید: از کودکی احساس می کردم با پسربچه های دیگه فرق دارم. عاشق دامن کوتاه بودم و کفش تق تقی. از پوشیدن تی شرت و شلوارک نفرت داشتم. پنهون از چشم بقیه، کفش ها و لباس های مادر و خواهرم و می پوشیدم و چه کیفی می داد.، اما همواره آدم هایی بوده اند که با واژگانی غم افزا، تحقیرش نمایند و هی بگویند: چرا این جوری راه میری؟، این ادا و اطوارا چیه؟ پسر که نباید اواخواهر باشه و هزار و یک حرف وحدیث دیگر که گاهی آن قدر دهان به دهان می چرخید که مثل خوره، روح و روانش را آزار می داد.

14 سالگی فهمید، ترنسکشوال است، پدیده ای مادرزادی و کاملا طبیعی که جنسیت مغز با جنسیت فیزیکی مغایر است. برای اطمینان از وجود تضاد بین جسم و روان، با مراجعه به روان پزشک معتبر تأییدیه ای دریافت کرد و سپس راهی دادگاه و اعلام درخواست برای تطبیق جنسیت شد و بعد از رجوع به پزشکی قانونی و تأیید پزشکان معتمد مسلم شد، تنها راه مداوایش آن است که خود را به لغزش تیغ جراح بسپارد.

خانواده اش تا سال ها با او همراهی نکردند. ناچار بود با پوشش پسرانه به مدرسه برود و باید خیلی حواسش را جمع می کرد تا این راز، سربه مهر بماند، اگر کسی شستش خبردار می شد، به مدیر اطلاع می داد و آن وقت باید از سر جبر و استیصال به شبانه روزی می رفت. برای همین حفظ ظاهر می کرد و در مدرسه، شلوار پارچه ای راسته می پوشید و پیراهن مردانه آبی تنش می کرد. اما در خانه، دور از چشم خواهرش، به سراغ لباس ها و لوازمش می رفت، رژ لب صورتی ملایم می زد که با گل های شلوار زمینه سرمه ای همرنگ باشد و مانتوی سرمه ای کوتاه تنش می کرد و همواره با القاب مذمومی از سوی خانواده و در سطح کلان از سوی جامعه، به حاشیه رانده می شد.

فتوای شرعی برای عمل تطبیق جنسیت

او و تمام کسانی که این گونه اند، بار ها انگشت نمای خلق شده و مورد تهمت و افترا قرارگرفته اند، درحالی که خطایی مرتکب نشده اند، فقط از بدو شناخت خود پی برده اند که جنسیت حقیقی شان با آنچه هستند در تعارض است و از منظر حقوقی و فقهی هم این موضوع پذیرفته شده، از مریم خاتون پور ملک آرا در مقام نخستین تراجنسی شناخته شده ایرانی یاد می نمایند که توانست مجوز تطبیق جنسیت را از امام خمینی (ره) بگیرد و سال 1360 فتوایی از سوی ایشان مبنی بر شرعی بودن این عمل صادر شد.

اخذ مجوز بیش از 270 نفر در سال از سازمان پزشکی قانونی

هرچند نمی توان کتمان کرد که به لحاظ فرهنگی و عرفی، جامعه پذیرای آنان نیست و همچنان در گروه خط قرمز ها و تابو ها جای می گیرند، شاید به این خاطر که در اقلیت اند و گاهی در اقلیت بودن خود تنها بودن است. آمارمتقنی در کار نیست و صرفا برخی آمارها، تعداد این افراد را در کشور حدود 10 تا 12 هزار نفر عنوان نموده است و سالانه بیش از 270 نفر با اخذ مجوز از سازمان پزشکی قانونی، عمل تطبیق جنسیت را انجام می دهند، آیدین در شمار همین 270 نفر است که بعد از اخذ مجوز از شادمانی بال درآورده و یک مرتبه تمامی دلهره هایش پر کشیده و حس نموده، سرشار از نیرو و میل به تحرک است. به قول گلی ترقی زندگی اش معنا یافته و نگاهش به سوی آینده دویده، آینده ای که آن سوی دیوار های خانه گسترده بوده است.

دلم می خواست عاشق شوم

صدای آیدین از پشت امواج تلفن، گاهی ذوق دارد و گاهی غم. صدایش آنجایی غمگین می شود که می گوید: نمی خواسته این طور بشود و به باور غلط جامعه، کار به جای باریک بکشد، دوست داشته مثل آدم های عادی زندگی کند. دست خودش نبوده، دلش می خواسته صبح و شب با پسر ها بشود و پیراهن و شلوار های اتوکشیده مردانه بپوشد، دلش می خواسته ته ریش داشته باشد. دلش می خواسته عاشقی کند، ابراز عشق به دختری که دوستش داشته، پای زندگی، بدون عشق می لنگد.

12-11 سالگی، چند روانشناس به او انگ می زنند انگ اختلال و بیمار جنسی، رنجی که او برده، به چشم برخی روانکاو ها عجیب وغریب و غیرقابل هضم بوده است. به بهزیستی می رود، آنجا دوزاری اش می افتد که ترنس است، با این کلمه چهارحرفی تا آن روز بیگانه بوده، اما پرده واقعیت که از جلوی چشمش کنار می رود، از خوشی نمی تواند روی پابند شود، آنجا فهمیده که تنها نیست و دیگرانی هم هستند که این درد را متحمل شده اند.

وقتی مصمم و بااراده تصمیم می گیرد عمل تطبیق جنسیت را انجام دهد، پدرش او را از خانه بیرون می نماید. فقط 14 سال داشته، پسری با جسم دخترانه، برای همواره می رود و پشت سرش را هم نگاه نمی نماید، با همان یک دست لباسی که تنش بوده، با جیب خالی و بدون تکیه گاه. خیلی زود به جای سقف خانه، سقف کارگاه خیاطی، پناهگاه روز ها و شب های تنهایی اش می شود.

هنوز این صدا توی گوشش هست: بابام گفت، تو بچم نیستی، انگار می کنم که از اول نداشتمت. حس غربت به دل آیدین چنگ می اندازد. به صاحب کارگاه می گوید: پدر و مادرم و توی تصادف از دست دادم، بی کسم و جایی برای زندگی ندارم، می زارید شبا همین جا بخوابم؟. مستأصل بودم و غریب پولی توی جیبم نبود. مجبور بودم جون بکنم. با هزار بدبختی، توی سن 22 سالگی، پولم جور شد.

بعد از عمل تطبیق جنسیت، دیگه به اون کارگاه برنگشتم. با چه رویی برمی گشتم؟ مگه جامعه، ما رو می پذیره؟ تمام سال هایی که توی کارگاه خیاطی بودم، مدل مرد ها لباس می پوشیدم، رفتار ها و مدل اون ها رو تقلید می کردم، نمی تونستم با همون فیزیک دخترونه بین آدمایی باشم که درکی از ترنس ندارن نباید می ذاشتم توجه کارگر ها جلب بشه، نه، نباید می ذاشتم. رفته بودم توی نقش، نقشی که خودم، هم بازیگرش بودم و هم کارگردانش.

هدفم تطبیق جنسیت بود، باید مقاومت به خرج می دادم نباید اجازه می دادم بعد از بابام، از روزگار هم سیلی بخورم.. رفتم توی دل ماجرا، جراحی کردم و خلاص شدم و دیگه به کارگاه خیاطی برنگشتم حتی دوستام رو هم گذاشتم کنار، انگار دوباره به این جهان اومده باشم، یه همچین حسیه. اولش نمی تونستم سراغ خیلی از مشاغل مردونه برم، چون مهارتش رو نداشتم، حتی تا مدت ها درست نمی دونستم به عنوان یه مرد، چطوری باید رفتار کنم.

آیدین، ترنس بودنش را از محل کار جدیدش و از همه آدم هایی که با او مراوده دارند پنهان نموده، از گفتنش کراهت دارد و مهم تر از همه این که می ترسد، کارش و همه آن هایی که دوستشان دارد را یکجا از دست بدهد. او این راز را فقط با یک نفر در میان گذاشته، با همسرش که اتفاقا ترنس نیست و آیدین را همان طور که هست، می خواهد، اما خانواده همسرش این را نمی دانند و حالا اصرار دارند که آن ها صاحب فرزند شوند، ترنس ها چنین امکانی ندارند، مگر این که کودکی را به فرزندخواندگی بپذیرند و یا به وسیله روش های نوین درمان ناباروری صاحب فرزند شوند که هزینه هایش کم نیست. بااین حال، بازهم آیدین خوشبخت است و حس می نماید از چاه تنهایی بیرون آمده است. مثل لادن که حس خوشبختی برایش غریب نیست.

سهم خودش را از زندگی می خواهد، برشی عظیم از آینده را... لادن با اعتمادبه نفس است، وقتی از گذشته حرف می زند، نه بغض می نماید، نه گریه. شادمان است که به حق طبیعی اش، با عشق و سماجت رسیده، از صدایش می شود فهمید به خودش افتخار می نماید.

لادن چهارم-پنجم ابتدایی تفاوت خودش را با پسر های دیگر لمس نموده و تمسخر همکلاسی هایش را از سر ناآگاهی و جهل تاب آورده. او می گوید: مغزم دخترونه و جنسیتم پسرونه بود، اما جامعه و مدرسه توقع داشت که مثل جسم و فیزیکم رفتار کنم یعنی مدل پسرونه باشم و این باعث پرخاشگری و افسردگیم شده بود.

ادامه زندگی با جسم اشتباهی ممکن نیست

لادن میان گذشته و آینده می چرخد و از روز های اول دبیرستانش می گوید، از خشم ها و بی قراری هایش از این که دلش می خواسته هرچه در اطرافش بوده بزند بشکند، از آزار همکلاسی هایش که سوهان روحش بوده اند و خاتمه وقتی اندوهی آمیخته با قهر قلبش را فشرده، به سراغ معلم پرورشی رفته و دست وپاشکسته شرح داده که چه زجری می کشد. گفته بار ها احساساتش سرکوب شده، گفته، دختر درونش آن قدر قوی و عصیانگر است که نمی تواند کنترلی بر خودش و رفتارهایش داشته باشد.

این معلم پاسخی برای حرف های لادن نداشته و او تا مدت ها تصور می نموده، بیمار است، بیماری روانی و حتی به روانشناس مراجعه نموده و او هم نفهمیده درد لادن چیست، تا این که روانپزشک، پس از پرسیدن چند سؤال، بدون توجه به ظاهر و جسم پسرانه اش، با کلمه دخترم، او را مورد خطاب قرار داده و گفته که باید عمل تطبیق جنسیت انجام دهد: اونجا بود که فهمیدم، ترنسکشوالم.

مشکل ترنس ها مثل کسی نیست که دماغ یا اجزای صورتش مشکل داشته باشه و بگه با همین ظاهر کنار میام و خودم و می پذیرم، ادامه زندگی با جسم اشتباهی ممکن نیست و هر روز و هر لحظه اش، مثل عذاب و رنجه، موندن تو همچین کالبدی، مرگ تدریجیه و ترنس ها از سن بلوغ، مدام خودشون و به درودیوار می کوبن تا این اشتباه رو در وجودشون تصحیح کنن. ما سال ها تو یه کالبد اشتباهی اسیر شدیم هیپوتالاموس مرکزی مغز، مرد یا زن بودن رو مشخص می کنه نه ظاهر و جسم.

ما دخترایی بودیم که مغزمون رو با جنسیتمون تطبیق دادیم، چون صرفا در اسارت یه جسم بودیم و بعد از جراحی به حق طبیعی خودمون رسیدیم. لادن وقتی ترنس بودنش را با خانواده در میان می گذارد، تا مدت ها شاهد مشاجره و قهر و عتاب خانواده بوده، حتی یک سال از داشتن پول توجیبی محروم می شود. اما او مصمم بوده جنسیتش را با آنچه هست تطبیق بدهد. مادرش وقتی با چشم های خودش دیده که چقدر لادن در جامعه مورد تمسخر واقع می شود.

در کنارش می ماند و حمایتش می نماید. بعد از تطبیق جنسیت، این حس بر او غلبه یافته که وجودش به یک خانه تکانی اساسی احتیاج دارد و باید با تلنگری حس های گمشده درونش را بیابد و رنجش ها و خشم های فروخورده اش را برای همواره دور بریزد. گویا نتوانسته، چون خیلی زود فهمیده باید تا همواره ترنس بودنش را پنهان کند و عطای ازدواج را به لقایش ببخشد. لادن می گوید: اگه قرار باشه تصمیم به ازدواج بگیریم، باید صاف وپوست کنده حقیقت و به طرف مقابل بگیم، اون وقت میرن و پشت سرشون رو هم نگاه نمی کنن، چون دوست دارن با زنی تشکیل خانواده بدن که از همون اول جسمش زن بوده، فک نکنین اینا توهمات ذهنی منه، این طور نیست.

یک بار قرار بود با یه آقایی ازدواج کنم، اما نمی دونستم چطوری باید اعتراف کنم که یه ترنسم، تا این که یه روز دل و به دریا زدم و گفتم اگه سرطان داشته باشم، حاضری باهام ازدواج کنی؟ قبول کرد و گفت تا تهش باهات هستم، اما وقتی واقعیت و در خصوص ترنس بودنم گفتم، پسم زد. دو ماه تموم مثل دیوونه ها شده بودم.

لادن به اینجا که می رسد، بغضش می شکند و خیلی زود بر خودش مسلط می شود و دنباله حرفش را می گیرد: بدتر از همه این که برخی آدما، حتی بعد از عمل تطبیق جنسیت هم می فهمن ما ترنسیم و با انگشت نشونمون میدن. تصور کنین یه ترنسکشوال با قدبلند و اندام درشت و صدای دورگه، تو کالبد واقعیش که زنه، قرارمی گیره، خب معلومه که با سخره دیگران روبرو می شه.

شاید راست باشد که ترنس ها ده ها حس متفاوتی را در طول روز تجربه می نمایند، گاهی ذوق و شوق و گاهی دلخوری و قهر و البته دلهره هایی که یک سرش معلوم است و سر دیگرش مجهول.

لادن جنس دلهره هایش را می شناسد. وقتی برای مسئله ای حقوقی به نیروی انتظامی مراجعه نموده و با چشم های خودش دیده بعدازاین همه سال، تصویرش در سیستم این مجموعه، همان تصویر سابق است، دلهره ای غریب به جانش افتاده، خودش می گوید: گذشته برام بعد از جراحی تموم شد، چرا باید با یه عکس دوباره به سال های قبل پرتاب بشم، دلم می خواد با جسم جدیدم زندگی کنم. سر این مسئله 6 ماه تموم افسردگی شدید گرفتم، چون سرباز های کلانتری، وقتی عکس و مشخصات قبلیم رو دیدن کلی بهم خندیدن!

ما را به رسمیت بشناسید

لادن ریشه تمامی این اتفاقات را نادانستگی می داند. او دوست دارد، قدری جامعه در خصوصشان آگاهی و مطالعه داشته باشد. این ناآگاهی، خاطر آنان را رنجیده می نماید. این که تمامی شاخه های اختلال جنسیتی را به ترنس ها نسبت بدهند برای آنان آزاردهنده است و آزاردهنده تر این که تأیید نمی شوند، حال آنکه خواستار زندگی رؤیایی نیستند، فقط می خواهند به رسمیت شناخته شوند. همین و فقط همین.

این ها حرف های لادن است، لادنی که از زبان خودش حرف می زند و از زبان همه ترنس ها با تجاربی مشترک: ما مجبور بودیم برای تردد با وسایل حمل ونقل عمومی، از قسمت مردونه سوار بشیم و روی جایگاه کنارشون بشینیم یا وایستیم، بودن در محیط های مردونه باعث می شه که بعد از عمل جراحی، آگاه نباشیم که به عنوان یه خانم باید چطوری رفتار کنیم و چه لباسی رو کجا بپوشیم. اگه خانواده ها به جای این که روبه روی ما باشن، در کنارمون قرار بگیرن، باور می کنیم که مهمیم و آدم های قابل ستایش و ارزشمندی هستیم. ریش و قیچی دست خانواده و جامعه است که چطور با ما رفتار کنن، جامعه می تونه از ترنس ها، آدم های پرخاشگر و طغیانگر بسازه یا آدم های مؤثر. جامعه می تونه درد تنهایی و انزوای ما رو تسکین بده.

آنچه او و همه ترنس ها، متفق القول بر آن صحه می گذارند، عدم پذیرش از سوی جامعه است که به فقدان اطلاع رسانی درست بازمی شود. نه فرهنگ سازی در کار است و نه آموزشی، اگر اندک شناختی از این امر پدید آمده، به علت محتوایی است که در فضای مجازی دست به دست می شود. این محتوا هم دربردارنده اطلاعات صحیح و ناصحیح است.

ما از محمدعلی طاهرخانی، رئیس انجمن حمایت از بیماران ملال جنسیتی می شنویم که خانواده ها به موضوع ترنس به چشم تابو می نگرند و بیشترین لطمه از سوی خانواده متوجه آنان است. طاهرخانی در گفته هایش با ما، از لزوم همراهی خانواده ها می گوید و چنانچه این همراهی باشد، از باراقتصادی دولت کاسته خواهد شد و بالطبع سیرصعودی آسیب های اجتماعی در راستا سراشیبی قرار می گیرد.

رئیس انجمن حمایت از بیماران ملال جنسیتی به سه گانه فرهنگ سازی، اطلاع رسانی صحیح و آموزش اشاره دارد و از ترنس های طردشده از کانون خانواده می گوید که به کارتن خوابی روی می آورند و گرفتار باند ها و افراد سودجو می شوند و آن ها در قبال اقدامات ناشایست، هزینه عمل جراحی ترنس ها را می پردازند.

او رانده شدن این فرزندان از سوی خانواده و روی آوردن به کارتن خوابی و اعتیاد را ازجمله آسیب هایی بیان می نماید که دامن ترنس ها را می گیرد: اگر بخواهیم موشکافانه این موضوع را آنالیز کنیم، باید بر این مسئله تأکید کنیم که ترنس بودن آسیب های فراوانی در پی دارد که از تعداد انگشتان یک دست فراتر می رود و میزان پذیرش خانواده ها به میزان آگاهی آنان بازمی شود، یعنی بر اساس گذر زمان و آنچه در فضای مجازی بازنشر شده، خانواده ها نیز به گونه ای اطلاعاتی کسب نموده اند، اما این اطلاعات در اغلب موارد، صحیح و کافی نبوده است.

ضعف مهارت جنسیتی در ترنس ها

طاهرخانی مثال می زند که چگونه واپس زدن از سوی خانواده می تواند به ضعف مهارت جنسیتی در ترنس ها بینجامد: مردان ترنس هنگامی که قرار است به پوشش مردانه روی بیاورند، تغییرات ظاهری در صورت و بدنشان اتفاق می افتد و از طرفی، چون مهارت های لازم را آموزش ندیده اند، برای ورود به برخی مشاغل دچار مشکل اند. به عنوان مثال خانمی را تصور کنید که می خواهد وارد مجلس عروسی شود، لباس او برای ورود به مراسم عروسی متفاوت از نوع پوشش در اداره و مهمانی است.

در هر سه حالت، آرایش می نماید و لباس زنانه می پوشد، اما مرد ترنسی که جنسیتش را با جنسیت زنانه تطبیق داده، این اطلاعات و مهارت را ندارد و در یک جلسه رسمی، با همان میکاپ و لباسی که خانم ها در مجالس عروسی و مهمانی استفاده می نمایند در جمع حاضر می شود که اصطلاحا تابلو شده و جلب توجه می نماید. از سوی دیگر برخی ترنس ها به دلیل این که از سوی خانواده طرد نشده اند، در کنار مادر و خواهر قرارگرفته و نوع پوشش و آرایش را در مکان های مختلف یاد گرفته اند و حتی می دانند در کجا چه رفتاری داشته باشند، اما آنان که تارانده شده اند، همان رفتاری را مرتکب می شوند که از افراد ناباب آموخته اند.

تلقی طاهرخانی این است که میزان آگاهی مردم ارتقایافته، اما با توجه به زمانی که از فتوای امام خمینی (ره) می گذرد، اطلاعات جامعه نسبت به این موضوع، به آن اندازه نبوده است و اگر اطلاع رسانی صورت می پذیرفت، در بازه زمانی 5 تا 10 سال، اغلب افراد می دانستند این موضوع چیست و چنانچه در خانواده ای، فرزندی با چنین مسئله ای دست به گریبان بود، آن خانواده راحت تر با این پدیده کنار می آمد و در فرایند درمان با فرزند همراهی می کرد.

او این موضوع را به خوبی درک می نماید، نه به این خاطر که رئیس انجمن حمایت از بیماران ملال جنسیتی است، به این خاطر که تا سن 27-26 سالگی نمی دانسته ترنس است و دیگران هم مدام در گوشش زمزمه می کردند، مثل مرد ها رفتار می نماید برای همین خیال می نموده، تنها کسی است که درگیر این مسئله بوده و باید تا انتهای عمر، پنهانش کند، اما بعد متوجه شده، این طور نیست. خانواده اش در ابتدا ابراز مخالفت نموده اند، ولی بعد این منطق را داشته اند که اگر پزشک تأیید کند و قانون هم اجازه بدهد، پشتش می ایستند.

به روایت خودش: تا پیش از دریافت مجوز قانونی، از سوی خانواده با رفتار های مناسبی روبه رو نبوده، اما بعد، این سکه پشت ورو شده او کمی به عقب تر برمی شود به روز هایی که به دلیل عدم اطلاع رسانی در جامعه به خاطر بروز رفتار های نامتعارف در مدرسه، اخراج شده و یک بار مشاور آموزش وپرورش از مادرش خواسته که او را نزد روانشناس ببرد، چون ممکن است دچار اختلال و بیماری باشد و پس ازاین که محرز شده ترنس است، دیگران این اختلال مادرزادی را قبیح توصیف نموده اند.

طاهرخانی بدبین نیست، اما در قالب مثال، ناپسند بودن ترنسکشوال را نه صرفا نزد عامه، بلکه از سوی ارگان ها و دستگاه های مختلف، به نبود آمار های دقیق در این حوزه ربط می دهد. گویا بر اساس آمار جهانی می توان رقمی را بیان کرد که آن هم برمبنای درصدی از جمعیت هر کشور است، در حال حاضر اختلال های جنسی، حدود 15 تا 20 درصد جمعیت هر کشوری را دربرمی گیرد، دراین بین سازمان پزشکی قانونی و بهزیستی می توانند رقمی را ارائه دهند، اما، چون مسئله ای قبیح شناخته می شود، آماری درکار نیست. برخی ترنسکشوال را بیماری و برخی حالتی جنسی می نامند.

آنچه مسلم بوده، اختلال ترنس مادرزادی است و به علت ضعف اطلاع رسانی، کمتر کسی اطلاعی از این مسئله دارد. حتی انجمنی که به نام آنان است، به طور فعال دایر نیست، گرچه پروانه فعالیت از وزارت کشور دارد، اما فاقد منابع اقتصادی است و امکان یاری دریافت از خیرین هم وجود ندارد به این خاطر که جامعه نمی داند ترنس چیست و نمی توان برای یاری به انجمن، آن ها را متقاعد کرد. منابعی هم از بخش دولتی اختصاص نمی یابد. در همان روز هایی که انجمن فعالیت مستمر داشت درخواست ها و نامه های متعددی به مجلس و دولت و دستگاه های مختلف ارسال شد، اما هیچ یک پاسخ ندادند.

این نشان می دهد کمتر شناختی نسبت به ترنس ها از سوی مسئولان وجود دارد و این نبود شناخت کافی، سبب شده افراد برای عمل تطبیق جنسیت هزینه های هنگفتی بپردازند و به رغم این که بار ها نشست هایی با وزارت بهداشت برگزارشده، اما چون قانونی در کار نیست، دولت و مجموعه وزارت بهداشت، مجاب به همکاری نمی شوند، درحالی که مطابق گفته های طاهرخانی هزینه این عمل در سال 86 از 250 هزار تومان آغاز می شد و درحال حاضر هم در بیمارستان های دولتی، بسته به نوع و تعداد عمل ها، بین 4 تا 8 میلیون تومان است، اما در بخش خصوصی، این هزینه ها از 25 تا 30 میلیون و تا 80 میلیون تومان را هم دربرمی گیرد.

بهزیستی برای عمل جراحی یاری هزینه می دهد، اما نه آن 18 میلیونی که اعلام می نماید. ترنس هایی که در این سازمان پرونده دارند، 3 تا 5 میلیون یاری هزینه دریافت می نمایند. به عنوان مثال در هر شهرستانی 100 نفر متقاضی هستند و این یاری هزینه به 20 نفر داده می شود و مابقی در سال های بعد این پول را می گیرند.

90 درصد ترنس ها بیکارند

تمامی مخمصه ترنس ها به همین موارد ختم نمی شود، آنان پس از جراحی، بیکار می مانند. رئیس انجمن حمایت از بیماران ملال جنسیتی بازگو می نماید که تقریبا 90 درصد ترنس ها بیکارند و آن ها بعد از عمل تطبیق جنسیت این شانس را ندارند که دوباره به محل کار سابق خود بازگردند.

او به نمونه های فراوانی به عنوان سند حرف هایش اشاره می نماید، مثلا فردی که در اداره ثبت و بیمه کارنموده و 15 سال هم سابقه بیمه دارد، اما بعد از عمل جراحی برکنار شده، درحالی که دلیل قانع نماینده و موجهی برای این موضوع وجود ندارد. حتی فردی با 35 سال سن، بعد از تطبیق جنسیت، سابقه بیمه خود را ازدست داده است، چراکه قانون تعریف شده ای برای این موضوع در کشور وجود ندارد. در پزشکی قانونی هم که مجوز تغییر جنسیت صادر می شود.

بر اساس بخشنامه های داخلی است، درواقع قانون مدونی وجود ندارد. بدین معنا که اگر رئیس پزشکی قانونی تغییر کند و آن شخص، طریقه مدیریتی اش بر این امر قرار نگیرد، به برخی افراد برای جراحی مجوزی نمی دهد.

اگر شخصی تغییر جنسیت بدهد و بعد وارد بازار کار شود، این شانس را دارد که مشغول به کار شود، اما مسئله این است که صدور مدارک شناسایی برای این افراد، از هنگامی که جراحی نموده و مجوز می گیرند تا هنگامی که دارای تمام مدارک شناسایی می شوند، طول می کشد و برخی با موانع عظیمی روبه رو خواهند بود، چون قانون مشخصی هم در خصوص جزئیات مدارک شناسایی افراد ترنس نداریم و ممکن است 7 سال طول بکشد تا فرد بتواند تمامی مدارک شناسایی اش را با هویت جدیدش دریافت کند و عملا امکان اشتغال ندارد.