خشک شدن قدیمی ترین قنات چهارمحال و بختیاری - وبلاگ سروری کیا

به گزارش وبلاگ سروری کیا، قنات‌ها، این شاهکارهای مهندسی سنتی ایرانی، قرن‌ها به‌عنوان منبعی حیاتی برای تامین آب کشاورزی و شرب در مناطق خشک و نیمه‌خشک کشور شناخته می‌شدند. در میان این آثار بی‌نظیر، قنات لقدنبه در استان چهارمحال و بختیاری با قدمتی بیش از 500 سال، به‌عنوان یکی از نمادهای تاریخ و فرهنگ این منطقه به شمار می‌رفت. اما اکنون، خشک شدن این قنات که زمانی آبدهی آن به 200 لیتر در ثانیه می‌رسید، نمادی از بحران منابع آبی و تغییرات زیست‌محیطی است که زندگی و کشاورزی این منطقه را تحت تأثیر قرار داده است.

قنات لقدنبه، قدیمی ترین قنات استان چهارمحال و بختیاری با بیش از 500 سال قدمت خشک شد.

قنات لقدنبه که قدیمی ترین قنات استان چهارمحال و بختیاری بود، خشک شد. این قنات بیش از 500 سال قدمت داشت.

سید طاهر نوربخش مدیر آب، خاک و امور فنی مهندسی جهاد کشاورزی چهارمحال و بختیاری گفت:

مقدار آبدهی قنات لقدنبه پیش از خشک شدن 200 لیتر در ثانیه بوده که در حال حاضر به صفر رسیده است.

وی اضافه کرد:

قنات احمدآباد در شهرستان بن نیز با قدمت بیش از 400 سال که آبدهی آن پیش از خشک شدن 150 لیتر در ثانیه بوده است، به طور کامل خشک شده است.

نوربخش با اشاره به وجود 841 قنات در سطح استان، اظهار داشت:

تا به امروز از این تعداد، 50 درصد قنوات کاملا خشک شده اند و 50 درصد مابقی با کاهش شدید آب روبرو هستند.

وی با بیان اینکه در گذشته آبیاری 17 درصد از اراضی شهرستان سامان از طریق قدیمی ترین قنات استان یعنی قنات لقدنبه تامین می شده و در حال حاضر به صفر رسیده است، ادامه داد:

قنوات منبع تامین کننده آب کشاورزی و به عنوان آثار ملی محسوب می شوند. از ابتدای امسال تا به امروز 70 رشته قنات با اعتبار یک میلیارد تومان در دست بازسازی است که با پیش بینی های انجام شده، بازسازی 70 رشته دیگر برای سال آینده برنامه ریزی شده است.

سخن پایانی:

خشک شدن قنات‌ها، فراتر از از دست دادن یک منبع آب، نشان‌دهنده زوال بخشی از تاریخ، فرهنگ و هویت ملی ماست. قنات لقدنبه، که روزگاری مظهر حیات و پایداری در چهارمحال و بختیاری بود، اکنون به یادآوری دردناک از تأثیر بحران آب و عدم مدیریت پایدار منابع تبدیل شده است. تلاش برای بازسازی و احیای قنوات و ارتقای آگاهی عمومی درباره اهمیت این سازه‌های تاریخی، وظیفه‌ای ملی است که نیازمند توجه و همکاری همگان است. حفظ این میراث ارزشمند، نه‌تنها برای کشاورزی و معیشت مردم، بلکه برای حفظ بخشی از هویت فرهنگی و تاریخی کشور ضروری است.